Zutphen

Dat ook de handtekening van de onderwijswethouder onder de intentieverklaring staat is belangrijk, want waar de wethouder van ‘onderwijspartij’ D66 in de vorige collegeperiode de boot af hield, maakt deze GroenLinks wethouder zich wel onderdeel van het probleem van de leerlingenkrimp. En hopelijk ook van de oplossing.

De eerste stap is daarmee gezet: de schooldirecties vinden nu de wethouder aan hun zijde om een concurrentieslag te voorkomen. Dat is een goede zaak. Zeggenschap geven aan de werkvloer is niet meer dan de logische volgende stap. Alleen zo kunnen we voorkomen dat er op bestuursniveau allerlei abstracte oplossingen worden verzonnen voor het krimpvraagstuk, die in de praktijk onuitvoerbaar blijken te zijn.

Tijdens het Stroomdebat kwam er al een aantal creatieve oplossingen voor het probleem voorbij. Eén daarvan werd gezocht in de richting van meer persoonlijk onderwijs, waarbij leerlingen niet meer gebonden zijn aan één school en één klas maar ‘naar behoefte’ naar verschillende scholen en lessen kunnen gaan. Hoewel dit natuurlijk nog een onuitgewerkte ‘stip aan de horizon’ is, zet ik als voormalig leerkracht hier mijn vraagtekens bij.

Want wat betekent het voor de ontwikkeling van het kind wanneer het niet meer een vaste groep heeft waarin het in de school optrekt? Of is dat in de individualistische 21ste eeuw juist een positieve ontwikkeling? En wat betekent het voor de docenten als deze telkens weer groepen van verschillende samenstelling voor zich hebben, en dus telkens weer opnieuw het groepsproces moeten vormgeven en de normen moeten stellen? En kan een kind eigenlijk wel goed leren, wanneer rust, reinheid en regelmaat verloren gaan vanwege dit ‘gepersonaliseerde’ onderwijs?

Dit soort vragen tonen aan dat de mensen van de werkvloer zich nu met het krimpvraagstuk moeten gaan bemoeien. Zij weten vanwege hun praktijkervaring de juiste vragen te stellen, en vaak ook te beantwoorden. Meedenken alleen is niet voldoende. Wanneer er oplossingen worden bedacht, dan zullen de Zutphense docenten en hun collega’s in ieder geval het laatste woord moeten hebben.  Onderwijsvernieuwingen moeten niet van bovenaf komen, maar van onderop. Dat geldt dus ook voor de oplossing van het krimpvraagstuk.  Geef de werkvloer daarom geen medezeggenschap, maar geef ze zeggenschap. Échte invloed. In het belang van het onderwijs!