Zutphen

Opinie uit de fractie: Toen ik vier jaar terug als nieuwe SP fractieondersteuner voor het eerst met de toen ook al jarenlang voortdurende problematiek over Bronsbergen in Zutphen werd geconfronteerd, was ik verbaasd over de emotionele en vaak irrationele manier waarop mijn collega’s van andere politieke partijen met deze materie omgingen. “Hier dreigen wederrechtelijke winsten gemaakt te worden” hoorde ik iemand in de raad verbolgen en bijna afgunstig vermelden in haar felle betoog, waarin ze het toenmalige college opriep om snel te beginnen met strenge handhaving en het opleggen van waanzinnig hoge dwangsommen op een select groepje overtreders van het verbod tot permanent wonen in het recreatiepark. Een toenmalig oppositieleider, die het inmiddels tot wethouder heeft geschopt, wist me te vertellen dat zijn oud-buurman er net wat huisjes had gekocht, en nu met gouden kranen in de badkamer in Bronsbergen op zijn lauweren lag te rusten in afwachting van de kolossale winst die hij hoopte te innen als de problematiek wordt opgelost. Hoogst verontwaardigd verweet hij me dat hij niet verwacht had dat ik als socialist het maken van dit soort woekerwinsten zou toestaan en mogelijk maken, door tégen de handhavingsplannen van het college te zijn. Ik reageerde daar wat bedremmeld op door te stellen dat het de taak van de belastingautoriteiten is om woekerwinsten aan te pakken, en het de taak is van de raad om de in het verleden gemaakte fouten te corrigeren.

Welhaast lijken sommige van mijn collega’s in de raad het nemen van op vergeldingsmaatregelen lijkende stappen belangrijker te vinden, dan het vinden van een permanente oplossing. Dit verbaasde mij, want juist in die periode stond de toenmalige premier Balkenende op televisie regelmatig te oreren dat de oude “VOC mentaliteit” weer in ere moest worden hersteld, en dat is juist precies de mentaliteit waar ik veel van de eigenaren van Bronsbergen van verdacht.

Op papier heeft Bronsbergen een recreatieve bestemming, middels de bedrijfsmatige exploitatie van recreatiewoningen. Het is in het verleden fout gegaan toen onze voorgangers in het college en de raad het goed hebben gevonden dat deze bestemming werd gerealiseerd door de voormalige landbouwgrond in perceeltjes te verknippen en aan geïnteresseerde individuen te verkopen. Er zijn ongetwijfeld winsten gemaakt in het proces. Niet alleen door de gemeente maar ook door individuen. Maar dat doet nu, elf jaar later, niet ter zake. Vandaag is de bestuurlijke taak van de raad: het vinden van een permanente oplossing, niet het halen van gram voor vermeende misdaden uit een min of meer grijs verleden.

De eerste keer dat ik het recreatiepark bezocht was op verzoek van een Bronsbergenbewoner aan de SP hulpdienst. Hij kon geen traplift gefinancierd krijgen van de gemeente omdat hij zijn woning in het park illegaal permanent bewoonde. Hij stond als burger ingeschreven bij de gemeentelijke basisadministratie maar kon niet dezelfde zorg ontvangen als andere belastingbetalende burgers, omdat hij in Bronsbergen woonde. Hij verschafte mij inzicht in wat het gemeentelijk handhaven voor de bewoners betekent. “Een man met een pet op die bij nacht en ontij je tuin inloopt en door de gordijnen gluurt om uit te vinden of je al dan niet permanent in je eigen bezit woont.” Een door hem ontvangen aanbod van de gemeente om in een huurhuis te gaan wonen, kon hij niet accepteren omdat hij geen geld had om naast het aflossen van zijn hypotheek, ook nog eens huur te gaan betalen. Er waren toen geen kopers voor zijn huis. Als gehandicapte oud-ambulancechauffeur zou het voor hem totaal onmogelijk zijn om hoge dwangsommen te betalen die mijn collega’s in de raad voor hem in petto leken te hebben. Handhaven is pas zinvol als het vergrijp corrigeerbaar is. Maar als je iemand die nergens anders naartoe kan (en dus per definitie permanent bewoner is) opzadelt met niet inbare dwangsommen, draag je als raad niet bij tot een oplossing van het probleem, maar juist tot een escalatie ervan. Tenzij je in het geval van de (nu overleden) ex-chauffeur bereid bent om de dwangsom via de sociale dienst te laten betalen, maar dat kan natuurlijk ook niet en het leidt niet tot de oplossing van het probleem.

Pas als de identiteit van de illegale permanente bewoner onomstotelijk is vastgelegd, kan de gemeente beginnen met het opleggen van dwangsommen. Daarom, als je een maatregel tot het opleggen van dwangsommen neemt, tref je dus juist precies de groep recreatiewoningbewoners die niet elders een andere woning heeft, en nergens anders naar toe kan. De rijke gelukszoeker met de gouden kranen waar ik eerder aan refereerde heeft meer dan een enkele woning, en kan dus gewoon door af en toe een nachtje in zijn andere eigendommen in Bronsbergen slapen, het predicaat “permanent perceelbewoner”, en de daarbij horende dwangsom, omzeilen. Voorts moet je, als je besluit tot het opleggen van dwangsommen neemt, weten wat je daarna ga doen. Als iemand na betaling niet vertrekt, wat doe je dan? Kom je dan met een sloopbesluit en de bulldozer of ga je nogmaals een dwangsom opleggen? Als iemand gewoonweg niet betalen kan, zal dit tot onteigeningsprocedures leiden. Maar aan wie gaat de gemeente dan het onteigende huis verkopen? Aan recreanten die het leuk vinden om een stadwacht in de tuin aan te treffen?

Het nieuwe idee van de dames van de partij Stadsbelang Zutphen Warnsveld om zorgrecreatie de bestemming van het park te laten worden is niet praktisch uitvoerbaar. Want het gaat veel geld kosten om de woningen, sanitair en tuinpaden geschikt te maken voor zorgrecreatie. Dit is geen taak van de gemeente, en als een of meerdere eigenaren van de woningen daar daadwerkelijk brood in zien, dan horen we dat graag. Vooralsnog zal ook dit een wijziging van het bestemmingsplan inhouden, en er is geen enkele reden om aan te nemen dat er voldoende zorgrecreanten gevonden kunnen worden om de 207 recreatiewoningen rendabel te verhuren. Babs Berg, de fractievoorzitter van Stadsbelang Zutphen Warnsveld vond dat nader marktonderzoek de noodzaak voor zorgrecreatie nader moest gaan bepalen, maar dat antwoord is niet goed doordacht. Op fraaie huisjes en tuinen na, heeft Bronsbergen voor mensen met een smalle beurs (= 90% van de zorgrecreanten) niets recreatiefs te bieden. Toen Bronsbergen werd opgezet is er ook marktonderzoek geweest. En zie waartoe dit 11 jaar later heeft geleid. Een bestuurlijk monstrum dat de Zutphense gemeenschap en de raad en haar college heeft gespleten, en ons handenvol handhavinggeld heeft gekost, en dreigt te blijven kosten.

De SP fractie in Zutphen heeft van het prille begin af aan tegen het creëren van dit ”recreatiepark” gestemd. Het precies vastleggen welke van de 207 percelen hoofdzakelijk gebruikt worden voor permanente bewoning en door wie, is een duur en langdurig proces waartoe de gemeente tot nu toe niet in staat is gebleken. Stadswachten die door je ramen staan te gluren, vergallen het recreatief plezier van echte recreanten, en kosten de gemeenschap handenvol geld. De meerderheid in de raad schijnt de “bulldozeroptie” ook niet wenselijk te vinden, en het opleggen van dwangsommen aan een kleine minderheid van de permanente bewoners lost ook niets op. Na elf jaar aanmodderen is het dus de hoogste tijd dat de raad de realiteit erkent en inziet dat permanente bewoning in Bronsbergen, zowel door eigenaren zelf als via langdurige huur, van blijvende aard is. Dubbelbestemming is de enige echte structurele oplossing, die geen ruimte laat voor intensievere bebouwing zoals in gewone woonwijken kan. Bij het geven van een dubbelbestemming blijft de recreatieve functie voorop staan, en de mogelijkheid tot permanente bewoning wordt toegevoegd. Voor de gemeente betekent dit dat we een paar honderd extra ingeschreven burgers erbij krijgen, een verhoging die zal leiden tot een permanente hogere algemene uitkering uit het Haagse gemeentefonds. De waardestijging van de woningen leidt tot hogere OZB inkomsten, die de gemeente ook goed kan gebruiken. De parkachtige uitstraling blijft behouden, en de ondernemende eigenaren zullen weer toekomst zien in hun bezit en bereid blijven te investeren in het onderhoud van de woningen, en bij blijven dragen aan de kwijnende Zutphense economie.

De angst van de VVD dat de ondernemers actief in het aan de overkant van de snelweg gelegen bedrijventerrein Revelhorst, beperkt zouden worden door het geven van een dubbelbestemming aan Bronsbergen lijkt niet reëel. Er zijn geen plannen om op de Revelhorst een filiaal van Chemie Pack te vestigen, en het huidige bestemmingsplan voor de Revelhorst staat de vestiging van dit soort risicovolle industrieën trouwens ook niet toe. Het wonen in bedrijfswoningen op de Revelhorst is overigens niet verboden, dus is de kans dat door het geven van een dubbelbestemming aan Bronsbergen de kansen van ondernemers in de Revelhorst zouden worden beperkt, en schade zouden ondervinden nihil. Omdat het wonen op de Revelhorst niet expliciet is verboden, is er dus ook geen reden om binnen het park Bronsbergen zelf zonering aan te brengen. Alle 207 huisjes moeten dus een dubbele bestemming krijgen. Dan kunnen de eigenaren zelf besluiten hoe ze hun bezit willen gebruiken. Een planschaderisicoanalyse moet natuurlijk worden gemaakt voordat de raad en het college tot dubbelbestemming besluit. De kosten van zo’n onderzoek kan in overleg met de vereniging van eigenaren worden uitgevoerd en moet door hen worden betaald.

Het wordt dus hoog tijd dat de politiek in Zutphen zich deze realiteiten realiseert, en de kans aangrijpt om deze problematiek voor eens en altijd op te lossen. Herbestemming lijkt de enige manier om de fouten die in het verleden zijn gemaakt, te corrigeren.

Engbert Gründemann
Vaste Vervanger
SP Fractie Zutphen