Zutphen

Van de SP hulpdienst: In 2009 protesteerden de bewoners van de seniorenwoningen aan de Scheurkamp en Bieshorstlaan in Warnsveld tegen de “renovatie” plannen in hun wijk. Volgens deze plannen zou het achterstallige onderhoud aan de eengezinswoningen in de wijk serieus worden aangepakt, maar zouden de prachtige seniorenwoningen worden gesloopt om plaats te maken voor nieuwe seniorenappartementen. Er werd samen met de SP actie gevoerd tegen de sloopplannen.

Om het wettelijk verplichte maatschappelijk draagvlak voor deze renovatie te demonstreren formuleerde een daartoe ingehuurd projectbureau een “sociaal statuut”, en werd de bewoners gevraagd om vóór dit statuut te stemmen. Omdat het aantal op te knappen eengezinswoningen het aantal te slopen seniorenwoningen ruim overschreed, vochten de bewoners van de seniorenwoningen een ongelijke strijd. De wettelijk voorgeschreven eis dat de woningen in een plangebied van het zelfde type moeten zijn, werd gemakshalve genegeerd.

Het sociaal statuut gaf de wijkbewoners de mogelijkheid om bij het bestuur van het woonbedrijf te protesteren, indien men de mening was toegedaan dat de gevolgen van de renovatieplannen niet evenredig waren voor alle huurders in het plangebied. Dat was hier duidelijk het geval. De bewoners van de eengezinswoningen stemden natuurlijk vóór het statuut, want iedereen wil nu eenmaal graag een betere huurwoning hebben. Door vóór te stemmen, stemden ze automatisch meteen óók voor de sloop van de seniorenwoningen in hun buurt. Dit is natuurlijk geen erg mensvriendelijke strategie. Het woonbedrijf zaaide tweespalt en dwong de buurtgenoten om een ongelijke keuze te maken. De een gaat erop vooruit, en de bejaarden worden geacht te verhuizen, krijgen geen vergelijkbare woonruimte terug, en worden niet afdoende geïnformeerd over wat op de lange termijn de financiële gevolgen voor hen zouden zijn als ze vóór het statuut zouden stemmen.

Op 21 juni 2009 besloot daarom de overgrote meerderheid van de bewoners van de seniorenwoningen om het bestuur van het woonbedrijf te verzoeken het sociaal statuut aan te passen. Het woonbedrijf is nooit inhoudelijk op dit protest ingegaan. De ontvangst van de protestbrief werd bevestigd en men gaf aan de brief door te sturen naar het ingehuurde projectbureau dat er verder niks mee deed omdat dat de taak van het woonbedrijf was.

Inmiddels zijn we bijna 3 jaar verder. Via rechtzaken hebben de bewoners in ieder geval bereikt dat tot nu toe niemand gedwongen is om te verhuizen. Dankzij natuurlijk verloop is het merendeel van de seniorenhuurders die het woonbedrijf voor de rechter hebben gedaagd, niet langer woonachtig in de woningen. Twee seniorenstrijders van het eerste uur, eentje uit de Scheurkamp en eentje uit de Bieshorstlaan hebben net van hun advocaat te horen gekregen dat hun beroep bij het gerechtshof in Arnhem tegen het vonnis van de rechter in Zutphen is afgewezen. De strijd is hen niet in de koude kleren gaan zitten, hun gezondheid is sterk achteruitgegaan, maar ze zijn wel strijdbaar ouder geworden.

Ondanks hun hoog gevorderde leeftijd en fragiele gezondheid schrikt het Woonbedrijf Warnsveld er niet voor terug om van deze huurders betaling van de proceskosten te verwachten. Dit getuigt niet van enige vorm of stijl. Het woonbedrijf heeft zelf voldoende financiële middelen om dit soort kosten te betalen. Als ze de sociale aspecten van deze renovatie zorgvuldiger zouden hebben aangepakt, hadden de senioren niet tegen de gang van zaken geprotesteerd. Als men niet categorisch zou hebben geweigerd om met de senioren in overleg te gaan, was er nooit een rechter aan te pas gekomen. Toen een lokale filantroop hoorde van de onsportieve rancuneuze wijze waarop het woonbedrijf haar rechtzoekende seniorenhuurders bejegent, verklaarde zij onmiddellijk bereid te zijn de proceskosten voor hen te betalen. Dick Kant, de advocaat die de belangen van de senioren heeft verdedigd heeft zijn goede diensten Pro Deo geleverd.