Zutphen

Hét gezicht van de acties tegen huisjesmelker Kloppers waren ze: Kadir Dusünce en Wandy van den Brink. Allebei huurden ze een kleine kamer bij Kloppers en liepen ze voorop in de strijd tegen de schimmelige, verloederde en veel te dure woningen van de Zutphense huisbaas. Op 10 december om half 4 's middags is Kadir overleden aan de gevolgen van longkanker.

Tekst: Nils Müller

‘Er stonden wat blagen in rode jassen voor de deur vanmiddag. Iets over onze huisbaas. Ik weet niet precies waarom.’ Zoiets had hij in 2012 gezegd tegen zijn huisgenoot Wandy. En een paar weken later stonden ze er weer. En na een paar weken weer. En na een maand of drie ontmoette ook Wandy ons. We werden binnengelaten en het duo liet ons van alles zien: de PVC-buis die dienst deed als afzuigkamp, de gasaansluiting boven het gasfornuis, het plafond van verboden brandgevaarlijk materiaal, de ‘douche’ met een gat in de vloer dat dienst hoorde te doen als afvoerpuntje, de lekkageschade, de betaalde maar ontbrekende naamplaatjes, de vervuilde en kapotte kachel, de aan elektriciteitsdraadjes hangende lampen en ga zo maar door. Wandy betaalde bijna vierhonderd euro voor een krap kamertje dat ook dienst deed als slaapkamer en een gedeelde keuken. Kadir had geluk: hij woonde er al langer dan dat Kloppers eigenaar van het pand was, dus hij had nog te maken met de iets fatsoenlijkere huurprijzen van de vorige eigenaar. Tot frustratie van Kloppers, die zijn huurders steevast probeerde uit te knijpen. Dat was onze eerste ontmoeting met Kadir en Wandy.

Daar zouden we wel effe een stokje voor steken, dachten wij, de jongens en meiden van ROOD, de jongerenvereniging van de SP in Zutphen. Maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Huurders waren vaak bang dat hun huurbaas ze nog meer zou uitknijpen als bekend werd dat ze samen met de SP opkwamen voor hun rechten.

Maar die angst gold niet voor Kadir en Wandy. Zij waren niet bang voor hun huisbaas en traden uit de anonimiteit. Ze lieten zich zelfs filmen door Jan Marijnissen. Ze waren een voorbeeld voor veel andere huurders. Ze waren bij elke actie aanwezig. Ze haalden handtekening op, gingen langs de deuren om te vertellen over de misstanden van een huisjesmelker in Zutphen, ze stonden op de markt, en kwamen op elk overleg opdagen. Steevast nét iets te laat. Dat paste ze. Kadir was strijdbaar, maar relativerend. Levenservaring was dat, denk ik. Hij had zo’n alles relativerende glimlach en af en toe een goeie grap in gebrekkig Nederlands. Dat was goed voor ons, als jonge honden. Sinds ik van Wandy het schokkende bericht kreeg dat Kadir was overleden besef ik me steeds meer dat wij Kadir niet alleen hebben geholpen, maar hij ons ook. Hij was en is een voorbeeld voor ons. Van hem hebben we geleerd dat we wereld nog zo zuur kan zijn; dat betekent nog niet dat je de strijd niet met een glimlach kan voeren.

‘Onze strijdmakker’ noemde Wandy hem toen Joost, Ellis en ik donderdagavond bij Wandy op bezoek waren. Het was alsof Kadir ieder moment weer de deur van Wandy zijn kamer binnen kon stappen, net als vroeger. Maar dat gebeurde niet. Kadir is overleden en dat is een groot verlies voor iedereen. Maar dat neemt niet weg dat hij een voorbeeld voor ons blijft: strijdbaar, maar met een glimlach. Zoals Kadir was.